Terryn Charles speaking  ...

Charles Terryn: De paus onder de mecaniciens

Bij Charles Terryn, de bekende fietsenzaak op de Clemenceaulaan nabij de slachthuizen van Anderlecht is men mecaniciens van vader op zoon. Er werken nu drie generaties in het atelier waar alle grote Belgische naoorlogse kampioenen langs gekomen zijn. Vader Pierre, Charles en nu ook diens zoon Jean-Pierre die na een seizoen met Merckx gewerkt te hebben nu in dienst staat van het "Flandria" -team.
Charles Terryn zelf is tijdens de moeilijke oorlogsjaren en dat tot en met 1959 een meer dan verdienstelijk wegrenner geweest.
Een "ketje" door en door, geboren en getogen in Anderlecht, die het je uren lang kan uitleggen en s'avonds meer dan eens voor de stemming zorgde in de hotels waar hij met de renners belandde.
In 1938 reed ik mijn eerste wedstrijden bij de nieuwelingen vertelt Charles. In 1942 eindigde ik in het kampioenschap van België voor liefhebbers tweede achter Marcel Boumon. Ik was niet rap en zo komt het dat ik eerder een mager palmares heb samen gefietst. Ik won maar een half dozijn wedstrijden bij de amateurs, maar reed zeker wel vijftig keer onder de eerste vijf. In 1944, steeds een in een zeer moeilijke tijd, stapte ik over naar de profs. Mij eerste klassieker die ik reed was de Waalse Pijl, net al Eddy Merckx zoveel jaren later. Ik eindigde 5de, Marcel Kint won die wedstrijd. In 1945 reed ik ook een zeer goeie Ronde van België bij de profs.
Maar daar zat een hele geschiedenis aan vast. Norbert Callens was de leider bij de aanvang van de laatste rit. Ik stond op de 3de plaats. De voorlaatste dag kwam ik na bandbreuk te hebben geleden echter te Oude God in een liefhebbers peloton terecht. Iedereen dacht dat ik de profs heb willen "flikken" door een kortere weg te nemen. Marcel Kint, Juul Lowie en Briek Schotte, op dat moment de mannen die het voor het zeggen hadden, legden klacht tegen mij neer. Ik heb er de brave Briek onlangs nog aan herinnerd, maar hij zei me dat hij van de zaak niets meer wist. Goed, de drie mannen legden klacht neer bi de heer Charles Smulders vader. Ze zegden hem: zo Terryn niet uit de wedstrijd wordt genomen, maken wij onze valiezen en gaan naar huis.
Ik fietste echter voo Kuregem Sportief waarvan Charles Smulders de voorzitter was en die kortweg tegen Marcel, Juul en Briek: Wel mannen maak dan jullie valiezen en dan zullen we zonder jullie vertrekken. Ik kreeg dan wel een straf waardoor ik van de 3de naar de 8ste plaats verhuisde, maar ik mocht toch verder.
Charles Terryn die in zijn profjaren sleet in het Franse merk "Rochet" met Georges Claes, Jef Somers, Albert Dubuisson en Jaak Geus, dat ander populair "ketje" als ploegmaats, koerst tot in 1959.

Rik1: Hoeveel gaat me dat kosten?

Terwijl hij nog koerste stak Charles echter al meer dan een handje toe in het atelier van zijn vader. En zo is hij dan uitgegroeid tot de populairste van de Belgische mecaniciens. Iemand die op internationaal gebied ook naam en faam gemaakt heeft door het sleutelen, door wielen te vervangen in minder dan een zucht. Hij werd gevraagd door de grootste kampioenen.
Ik heb zelfs af en toe voor Van Steenbergen gewerkt, ook al heb ik heelwat meer wedstrijden gevolgd voor Rik van Looy, voor aleer dan tien jaar in dienst van Eddy Merckx te staan. Ik heb zelfs de zesdaagse van Berlijn als mecanicien van de ploeg Van Steenbergen - Van Looy.
Ik heb destijds ook Van Steenbergen zijn eerste Campagnolo-onderdelen bezorgd. Hij reed steeds met BSA-materiaal. Ik had in Italië echter de Campagnolo onderdelen kunnen krijgen en stelde Van Steenbergen voor alles te vervangen.
RIk heeft tijdens de buitengewoon televisie uitzending nog gezegd dat hij steeds een gierig man is geweest. Toen vroeg hij me ook zo langs zijn neus weg: Charles, ik vind het formidabel dat ge op al mijn fietsen Campagnolo gaat plaatsen, maar wat gaat dat mij kosten? Ik heb Rik dan eenvoudig voorgesteld alles te vervangen zonder dat hij daarvoor een duit moest betalen. Ik heb achteraf nog een cent verdiend aan zijn BSA-materiaal dat ik aan de man heb kunnen brengen.
Maar een moment, zegt Charles plots. Ik denk dat ik de gebeurtenissen, en die zijn zo talrijk geweest , ga mengen. Ik stop dus in 1959, ik sleutel al een beetje links en rechts en in het Brussels sportpaleis ben ik mecanicien van de ploeg Acou-Fruyt-hof. Met Lucien Acou ben ik altijd geweldig goed opgeschoten. Weet je dat ik de eerste kinderfiets van Claudine Merckx heb gemaakt? Ze was zes meen ik.
Op een dag komt dan de verzorger Eugeen Demeyer me een voorstel doen. Hij was in die tijd een van de beste verzorgers op het internationaal gebied. Een gilde die nu heel wat veranderingen heeft ondergaan door het feit dat er nu altijd meer diploma's bijhoren. Eugeen Demeyer dus stelt me voor in drie zesdaagsen in Duitsland te werken voor de ploeg Altig-Junkermann. Noch min, nog meer. Ik weet nu nog altijd niet hoe ik het aangedurfd heb voor die ploeg in Duitsland te gaan werken. Eigenlijk mijn groot debuut. Ik mocht niet falen met die mannen of ik kom mijn boedel inpakken. Maar dat debuut was meteen een grote start voor mij. In de zesdaagsen, toen vader Severeyns ontbrak, hij was ook mecanicien, stak ik al een handje toe bij de ploeg Van Steenbergen-Severeyns en zo ben ik dan bij Rik Van Looy geraakt. De eerste wedstrijd die ik  voor hem heb gevolgd is de ronde van Spanje. Ik ben bij hem gebleven tot en met 1968, een hele termijn dus. We hebben geweldige momenten gekend. van Looy was en is nog een man recht voor de vuist.

Van Looy - Merckx dat ging niet samen.

We moesten Terryn gen vragen stellen in zijn atelier tussen al zijn souvenirs die er hangen, een reuzefoto van Eddy Merkx, de volgplaat van de wagen van de Ronde van Frankrijk 1969, het frame-plaatje "nr: 51" van Eddy, foto's van andere kampioenen en noem maar op, kan hij in zijn sappig Brussels zonder maar even te onderbreken van de ene anecdote naar de andere wippen.
Van Looy en Merckx hebben ook samen gereden verteld hij verder. Dat was bij 'Selle" in 1965. Maar dat ging niet, dat had ik vlug begrepen. Hugo Mariën was toen hun sportdirecteur, dus de schoonbroer van Rik en aan die zijde stond er al jonge talentvolle renner, namelijk Ward Sels. Eddy Merckx heeft ook vlug begrepen dat hij verloren liep in die ploeg.
 Het is dan tijden Parijs - Luxemburg dat manager Jan Van Buggenhout de heeft opgelost, hij heeft gezegd: Dat kan zo niet langer blijven duren, en heeft Eddy een voorstel gedaan om het daarop volgend jaar voor "Peugeot" te rijden, hetgeen hij ook heeft gedaan.
 Voor Van Looy en Sels kwam er immers een jong talent op, een concurrent en dat ging moeilijk in éénzelfde ploeg. Trouwens dat was toch het deel van het thema van de televisieuitzending van 17 april. Als een jonge renner vol talent opdaagt is dat toch een rechtstreekse concurrentie voor de gevestigde waarden. Daar waren de twee Rikken er het in ieder geval over eens en vermits Eddy toen besloot de raad van Van Buggenhout te volgen en naar Peugeot over te stappen moet hij toch ook van dat gedacht zijn.
 
 Maar Terryn staat ook vol bewondering voor de beslissing die Eddy Merckx toen genomen heeft. Hij leeft, zoals we reeds schreven, aan de slachthuizen van Anderlecht. Een vriend beenhouwer, schetste me het heengaan van Eddy Merckx bij "Solo" zo: Als er bij ons een werkjongen is, die aanvoelt dat hij in de weg loopt, maar die zelf de indruk heeft dat hij zijn plan kan trekken dan zegt hij eenvoudig: Hier zie patron is mijn kiel ik ga een beenhouwerij openen net rechtover jouw zaak en daarmee uit. Dat heeft Merckx gedaan, hij heeft zijn kiel afgelegd bij Van Looy en is zijn eigen weg gegaan. Tot in 1969, of het einde van het seizoen 1968, werkte Charles dus voor Van Looy. Dan is Eddy Merckx bij hem komen aankloppen. Eddy stelde me voor de koersdienst van de ploeg bij mij te vestigen. Dat betekende heel wat voor mijn zaak en zo ben ik dan overgestapt naar Eddy. Van Looy was er niet gelukkig om. Op een zekere dag zit hij samen met Eddy te praten en hij roept me bij hem.
 Wel, zegt Rik, wat heb ik vernomen, ga je mij verlaten om bij Eddy te gaan werken, waarom dan geen klare wijn schenken en me op de hoogte houden van de zaken? Zo was en is Van Looy: recht voor vuist. Hij was geprikkeld om het feit dat ik hem niet op de hoogte had gehouden.

 Op het dak van de auto sleutelen.

 De vraag is me meer dan eens gesteld geweest, wie was de moeilijkste van de kampioenen waarvoor je gewerkt hebt? Zonder aarzelen zeg ik dan Eddy Merckx. Je, hij was een zeer moeilijke tegenover zijn personeel en ik begrijp hem. Ik heb er altijd begrip voor gehad, omdat hij ook zo streng was tegenover zichzelf mocht hij dat ook veeleisend zijn tegenover anderen.
 Het is meer dan eens voorgevallen dat hij me tijdens een wedstrijd aan zijn zijde vroeg en dat hij een fiets die op de wagen stond liet herbouwen. Het is te zeggen: een millimeter minder hoog, een millimeter daarbij, een ander verzet en noem maar op. Ik mocht dan telkens de acrobaat gaan spelen op het dak van de wagen. Meer dan eens toen we in België waren zond hij me snachts naar huis om toch nog maar een andere fiets te gaan halen. En daarmee moest ik dan de andere morgen, piekfijn in orde, met de afmetingen die hij wilde, aan de start staan.
 Sharles Terryn heeft nu de fakkel over gegeven aan zijn zoon Jean-Pierre. Maar hij blijft de wielersport van dichtbij volgen en is er nog zo graag bij.
 Daniel Willems en Fons de Wolf, ze komen net op het gepast ogenblik. Merckx is er niet meer bij, Godefrood en Vanspringel zijn in hun laatste jaar, De Vlaeminck kan nog voor mooie dingen zorgen, maar het is toch wenselijk dat een paar jonge mannen ons peloton komen aandikken, zegt Charles.
 Charels Terryn houdt zich ook bezig met de V.C. Anderlechtors, een cyclo-sportieve vereniging.  Er zijn zowat 85 leden en daaronder zowat 55 rijders.
 Terryn heeft natuurlijk ook geweldig genoten van de televisie-uitzending van 17 april "De drie wielergoden". Van Steenbergen, Rik van Looy en Merckx.
 Het is het schoonste wat ik in mijn leven op de TV. heb bekeken, zegt Charles Terryn "het is ook zo dat ik een grote deel van mijn eigen leven deze drie grote kampioenen zag". En ik ben er ook alle zeer dankbaar voor, zegt de paus van de mecanicien.

Lucien